Kijkje in de keuken

Na het verlaten van Sterkspruit begon het toch wel een beetje te kriebelen. Zouden we vandaag dan echt wilde beesten gaan ontmoeten? Het verlangen was groot. Opgetogen togen we dan ook richting Balule Game Reserve, de volgende stop in onze mooie reis. We hadden besloten om de reis van A naar B te veraangenamen door het invoegen van de Panoramaroute. Een prachtige route met allerlei mooie stops. Watervallen, potholes, uitzichten, bergen, kronkelwegen. Dus zo geschiedde. Oke, bijna dan. We begonnen onze dag in Sabie voor een stevig ontbijtje. Leuk dorpje, goede sfeer, vriendelijke mensen. Was wel een verademing na onze terroristische gastvrouw en het ontbreken van de glimlach in de 550 kilometer daarvoor. Vanuit daar door naar de Mac Mac Falls. Ter toelichting. Er zijn dus allerlei mooie stops langs de route. Je ziet een bordje staan welk wonder hier te aanschouwen is, rijdt het parkeerterrein op na betaling, loopt langs allerlei uitgestalde souvenirs en kan daarna het natuurschoon zien. De toegangsprijs varieert van 20 Rand tot 100. Tip van de dag: word altijd direct beste vrienden met de parking guy. Dit is dus een zelf in het leven geroepen beroep waar ze wat geld mee kunnen verdienen. Het werkt zo. Je komt aanrijden bij wat dan ook. Kan een parkeerterrein bij een supermarkt zijn, langs de kant van de weg of een Zuid-Afrikaans avontuur zoals Kaap de Goede Hoop. Man in hesje (kan geel of oranje zijn) springt voor je auto en dirigeert je, alsof hij een vliegtuig binnen loodst, naar een parkeervak. Daarna volgen de formaliteiten zoals zijn naam, een how are you, where are you from en natuurlijk I’ll take care of your car. Wij gingen er gemakshalve maar vanuit dat hij de auto goed in de gaten zou houden. Maar wellicht dat er ook guards zijn die onder take care het vakkundig strippen van de auto verstaan. Bij terugkomst gaf je hem (geen haar gezien de hele reis) dan een paar Rand en een ferme handdruk. Prima systeem als je achterin de auto nog wat koffers en souvenirs verstopt hebt. Maar we dwalen van de (Panorama)route af. De eerste stop was dus een waterval. Het water denderde van grote hoogte naar beneden, Pascal helemaal gelukkig. Ik heb er niet zoveel van gezien, aangezien er lichtelijk verstarring was in verband met de hoogte.
Na afloop wandel je tussen de souvenirkraampjes terug richting auto. En dat is een uitdaging! Je bent een wandelende prooi en naarmate je langer in Zuid-Afrika bent, leer je daar beter mee omgaan. Een vuurdoop Green Market (Capetown) geeft een goede basis. Wij maakten bij de eerste stop de ‘fout’ om oogcontact te maken en er een vrolijk Hello uit te slingeren. De weg richting auto kostte ons dan ook ruim 30 minuten. En we waren een houten vogel plus mamakoedoe met babykoedoe (die echte blaadjes gevoederd kreeg van de maker) rijker. Daar vinden we vast wel een plekje voor in huis. Plus een foto van de verkoper die live een giraf aan het snijden was. Aangezien het tijd kost om langs de verkopers te wandelen, neem ik hier ook even de tijd om er wat meer over te schrijven. Zal het binnen de 30 minuten houden. Mensen zitten de hele dag bij hun kraampje in de hoop iets te verkopen om daarna iets te kunnen doen. Brood op de plank, kind naar school, medicijnen kopen et cetera. En wij zijn de mensen die iets te besteden hebben. Dat zorgt voor een gespannen situatie, aangezien de meesten dezelfde koopwaar verkopen. Wat wij heel bijzonder vinden, want als je onderscheidend vermogen hebt, maak je meer kans om de spullen aan de man te brengen. Wellicht zit hier ook wat angst. Als je buurman die groengestippelde giraf verkoopt, dan is dat blijkbaar iets waar een markt voor is. Alle producten zijn handgemaakt, maar niet alle verkopers maken ze zelf. Blijkbaar is er in het dorp iemand die daar de hele dag mee bezig is en kan je bij hem de producten afnemen. Het moment dat mogelijk leidt tot een transactie begint dus altijd met oogcontact en een glimlach, een how are you en I’ll make you good price.
Daarna begint het afdingen. Aangezien verkopers meestal wel de gesprekken kunnen volgen over hoeveel we willen betalen voor iets, hadden we een codenaam bedacht. Duifjes. Vraag niet waarom, maar het bekte wel goed. Voor deze olifant wil ik maximaal 100 duifjes betalen. Of geef jij die benzinebompbediende even 10 duifjes.
Mocht het komen tot een transactie en hadden wij niet goed onderhandeld, dan bleef de glimlach. Was Pascal heel scherp geweest, dan kregen wij minder tanden en een scherper thank you. Leidde het tot niets, dan was er dus ook geen contact meer. En dat vind ik jammer. Ik snap waarom ze hier zitten en dat de noodzaak om geld te verdienen heel hoog is. Maar die wanhoop bepaalt dus wel de manier van contact. Terwijl juist hier de mooie, en minder mooie, Zuid-Afrikaanse verhalen te halen zijn. Ik wil best een koedoe kopen, maar ben geen wandelende doekoe.

Stop 2. Pilgrim’s Rest. Een oud mijnwerkersdorpje dat nu functioneert als openluchtmuseum. Het stadje is nog steeds bewoond, de mijn wel gesloten. Toerisme is hier een belangrijke bron van inkomsten.
Wij kwamen aanrijden en werden door een parkingboy vakkundig gedirigeerd naar een parkeerplaats. Terwijl het hele parkeerterrein leeg was. Praatje pot en wij daarna de omgeving ontdekken. We kwamen er al snel achter dat Pilgrim’s Rest voor ons geen goudmijntje was. Voor de parkingboy blijkbaar wel, want die was driftig onze hele auto aan het wassen met zijn vrienden.
Terwijl wij dat tafereel met lichte verbazing en een stijgend geluksgevoel aanschouwden, liepen er grote groepen schoolkinderen naar de plaatselijke secondary school. Vier jongedames, waren, zoals alleen meiden dat kunnen, enorm aan het giechelen toen ze ons spotten. Hun zacht gefluisterde photo, photo resulteerde in prachtige foto’s met diverse poses. Whatsapp of email hadden ze niet. Maar wij wilden wel graag de foto’s met ze delen. Dus liepen we het schoolterrein op. Daar vonden we de principal met kat in doos op bureau. Er ontspon een leuk gesprek over school, discipline, tekort aan sport- en schoolartikelen. Met de toezegging dat we de foto’s zouden mailen en eens rond zouden kijken bij de plaatselijke voetbalclub voor sportspullen vertrokken we weer goed geluimd richting de ondertussen blinkende auto.
Na het maken van het terecht compliment over de schoonheid van de auto, wees de parkingguard streng naar een bordje. Car wash 200 Rand, plusminus 14 Euro. Een bordje dat er bij aankomst absoluut niet was. Daar sta je dan met blinkende auto. Dus het gesprek aangegaan. Volgens hem was dit voor hem de enige inkomsten om brood op de plank te krijgen. En Nederland was toch een rijk land. Maar ook wij kennen poverty ging er bij onze jeudige vriend niet in. Wel even uitgelegd dat hij de volgende keer aan de parkeerder moet vragen om de auto gewassen moet worden.
Na betaling van 100 Rand, veel teveel, maar wij zijn ook de moeilijkste niet, reden wij het stadje weer uit. Want wie goed doet, wie goed ontmoet. En wellicht bestaat er ook iets als een autowas-karma.
Let dus bij parkeren goed op onzichtbare bordjes.

Aangezien er nog 150 minuten stuurminuten klaar stonden, besloten om de Panoramaroute even te laten voor wat het was en richting Balule te rijden. Lange weg, gedeeltelijk langs wildhekken van Game Reserves. Bij Sammey’s nog even de laatste fourage (wijn en droëwors) ingeslagen en daarna de juiste gate opgezocht. Elke Game Reserve kent een of meerdere toegangspoorten. Soms betaal je een entrance fee, soms ook niet. Bij de ingang van Hluhluwe Game Reserve werd onze auto vooraf en achteraf gecontroleerd. Natuurlijk was de neiging groot om de babygiraf in de achterbak te laden, maar die aandrang konden we gelukkig weerstaan. Bij Balule hoefden we niet de portemonnee te trekken, alleen een glimlach. De security guard schoof het hek met de grootst mogelijke lach open en nam vervolgens ruimschoots de tijd om ons te verwelkomen. Via de walkie talkie werd het hele wildreservaat op de hoogte gebracht dat de gasten voor de isiLimela-lodge gearriveerd waren. En toen begon De Klim.

We waren van tevoren al door de Nederlandse eigenaren gewaarschuwd dat we een auto iets hoger op de poten moesten huren. En dat stond hij. De guard bij de gate had ons nadrukkelijk aangegeven om rechts langs het hek te rijden. Good road, no bumpy. Nou kan het zijn dat we hem verkeerd verstaan hebben of dat het Afrikaanse bumpy niet het Nederlandse bumpy is. Maar laten we het er op houden dat het een uitdaging was die ruim 30 minuten duurde. Kiezelstenen, potholes, zandhopen. Met zweet in de handpalmen en aangespannen bilspieren arriveerden we dan eindelijk boven. Ik heb geen wild gespot op een wilde blik in de achteruitkijkspiegel na. Pascal geloof ik wel. Ik hoorde alleen het getik van stenen op de lak en onderkant. Bij het hek van de lodge werden we enthousiast onthaald door Bas en Marike. Een Nederlands echtpaar met drie kinderen dat net een week daarvoor begonnen was met met het verhuren van chalets. In november besloten ze het roer om te gooien en op zoek te gaan naar lodges in Zuid-Afrika. In januari waren de koffers gepakt, school uitgezocht, huisraad verkocht en tickets geboekt. Super leuk en lief stel. Er was direct een klik qua karakter, humor en blik op het leven. Wij waren hun allereerste gasten.

De lodge lag prachtig op hoogte met enorme vergezichten. Overal bush, bush, bush en bij helder weer lagen de Drakesberge te imponeren in de verte. Hectare na hectare groen. Met af een toe een roodgekleurd zandpad. IsiLimela, een kleinschalig complex met vier chalets. Onze superieure chalet was top. En het meest bijzondere: op vijf meter afstand begon het leefgebied van de Big 5. Er zat alleen een hekkie tussen dat nachts onder stroom stond.
Helemaal happy! En dat is nog een understatement.
Afgezien van alle vergezichten, wilde dieren en wonderschone natuur was het ook leuk om een kijkje in het Afrikaanse leven te krijgen door de ogen van vijf Nederlanders. Zij leefden het dagelijks leven daar en stonden nog met hun voeten op twee continenten.

Wij waren dus voornamelijk op zoek naar verhalen, ervaringen en kennis, zij op zoek naar de perfecte invulling van het gastheer- en gastvrouwschap. Hoe stuur je nou eigenlijk de staf en security guard aan. Wat komt er allemaal bij kijken om de gasten tevreden te krijgen en te houden.
Het Game Reserve is opgedeeld in puzzelstukjes van 21 hectare. Zij huren de lodge, chalets en 4 hectare grond van de Deense grondeigenaar. En moeten dus zelf de boel draaiende houden. Het leven kent dan ook veel uitdagingen. Een buitenlampje aanleggen gaat net iets anders dan in Nederland. Als de provider belooft om op zaterdag internet aan te leggen, dan is zaterdag een ruim begrip. Het kan ook dinsdag zijn of de week daarna. Een grote les in loslaten. De staff moet zeer direct aangestuurd worden, er is weinig initiatief. Ook een rol die je moet liggen.
Kinderen naar school duurt een uur, enkele reis. Drinkwater haal je bij de waterwinkel. De staff woont op het terrein en lift 1x in de drie weken naar huis, drie dorpjes verderop. Hun kinderen logeren in afwezigheid van hun moeder bij familie. Hele gewone zaak in Zuid-Afrika.
Zelf lopen naar de lapa (uitzichtpunt) is er niet bij, je kan zo opgegeten worden door een leeuw. Dus loopt de security guard even mee en blijft hij in de buurt zitten, totdat je klaar bent met je wijntje.
Waarom verlaat je huis, haard en familie om je in een compleet ander avontuur te storten waar je niet weet hoe het eindigt. Het antwoord was heel simpel: omdat het kan en omdat het moet. Het leven in Nederland draaide in een kringetje. Kinderen, school, vrijdag filmpje et cetera et cetera. Natuurlijk kent het huishouden in Zuid-Afrika ook structuur en komen de vaste gewoontes vanzelf. Maar in 21 hectare bush, met mooi weer en de giraffen voor de deur is dat net een beetje een ander verhaal. En het Afrikaanse leven is avontuurlijker, uitdagender, intenser en tegelijk relaxter.

Na een verblijf van drie dagen begrepen we het. En voelden we het. Wat een land om in te wonen. Een lichte tot stevige jaloezie stak de kop op.

Bas had geregeld dat we de volgende ochtend om 05.00 uur onze eerste gamedrive hadden. En daar stonden we dan met onze korte broek, t-shirt en wandelschoenen aan. De twee Dutchies op avontuur. Samen met ranger Deon van de nabijgelegen lodge (Nyati, wat buffel betekent, dezelfde Deense eigenaar heeft en waar een overnachting 800 euro kost, maar dan kan je voor de rest je portemonnee thuis laten) reden.
Deon is een vijftigjarige opgesloten Ranger. Een soort opperhoofdranger die zorg moet dragen voor het welbevinden van zijn, vaak wat veeleisende, gasten. Van ’s ochtends 03.00 uur totdat de laatste slok bier is genomen. Hij komt dus niet zoveel meer in het wild. En als hij mag, dan komt dus het zwaai met je staart puppygevoel om de hoek kijken.
Wat een wildbeleving en wat hebben we enorm veel gezien. Een pride leeuwen, de zwarte neushoorn (zeer zeldzaam!), buffel, olifant.

Althans hun sporen, de beesten waren in rook opgedaan. Wij vonden het al een belevenis om in een safarivoertuig te zitten en door de bush te rijden, een deel van de Big five zien was een amuse en toegift. Maar onze ranger Deon werd helemaal gek. Rijden, keren, uit de auto, hulptroepen inroepen. Wel sporen, maar geen dieren. Alsof ze Red Bull hadden gedronken, aldus Deon. Gelukkig voor het gemoed van de Ranger was daar wel een African Fish Eagle. Ook leuk. Deon krijgt als Ranger natuurlijk allerlei goede vragen. Voornamelijk van onze Amerikaanse vrienden. De mooiste tot nu toe: “ Weet u waar de film de Lion King is opgenomen? “ Wij hebben de rest van de rit natuurlijk alleen maar intelligente vragen gesteld. En zijn keurig blijven zitten. Daar hamert elke ranger keer op keer op. Blijven zitten, niet roepen, geen paniek. Helaas hebben sommigen mensen het gevoel dat Zuid-Afrika een grote dierentuin is. Zo ook een Amerikaan die met Deon in de Range Rover zat. Bij een pride of lions ging de beste man rechtop in de auto staan. Waarna de leeuwen logischerwijs de aanval inzetten. Nadat de hysterie iets gezakt was, kreeg de Amerikaan een veeg uit de man. Maar iets met een ezel en een steen. Bij de volgende wild life experience, een kudde olifanten, was hij ineens kwijt. De olifanten werden steeds onrustiger en agressiever. Wat bleek, de Yankee was uit de auto gestapt om de olifanten van dichtbij te fotograferen. Oliedom. Hij heeft de rest van de vakantie dan ook niet meer in een Range Rover, maar op de lodge doorgebracht. A la 800 Euro per nacht.

Het verblijf daar was heerlijk. Rust, goede gesprekken, Afrikaanse maaltijden, kampvuur bij de Boma en opgenomen worden in de Afrikaanse levenstijl. Natuurlijk kon er ook een rit / gamedrive met het bakkie niet ontbreken. Een pick-up truck. Je zit dus letterlijk in de laadbak. Ultiem gevoel van vrijheid. Ook ideaal om bijvoorbeeld je boodschappen, lifters, huisraad, kinderen en koelkast in te vervoeren. Als die laatste er tenminste niet uitdondert op de snelweg, omdat de spanbanden ontbraken (echt gebeurt bij de vrouw van de eigenaar).
Na nog een lunch en een even ruiken aan iets Hoedspruit begon er een einde te komen aan ons verblijf daar. De gesprekken met Bas en Marike zullen nog lang rondzingen in ons hoofd. Ze hebben een zaadje geplant en wie weet wat er ontkiemt op een dag. Het verschil in mindset is sowieso aanwezig.

En wat betreft de terugweg. De guard bij de maingate had ons de verkeerde instructies meegegeven. Er blijken dus twee wegen naast elkaar te liggen, de bumpy en de goede weg. Ook weer opgelost.
Ga je naar Zuid-Afrika dan is deze lodge zeker een aanrader. Prachtig privaat Game Reserve, luxe chalets en Bas en Marike maken je vakantie nog completer!

Om deze blog goed af te ronden, hier nog wat wetenswaardigheden over Zuid-Afrika.

- Heb je op zondag zin in een wijntje. Dan is te hopen dat je koelkast gevuld is. Drank kopen op de Dag des Here mag niet. In de supermarkt zat er er serieus een slot op de gehele slijterij. Terwijl je zou verwachten dat God wel van een drankje houdt, aangezien hij water in wijn veranderde.
- Zie je een benzinepomp? Tank dan! Ze zijn namelijk schaars in minder bevolkte gebieden.
- De stopborden op een kruispunt. Je komt zo overal tegen in Zuid-Afrika. Ik kreeg pas de vijftiende dag verkeersles van Bas. Voor die tijd vertrouwde ik op mijn glimlach en gaspedaal. Het werkt als volgt. Wie het eerst stop, mag ook als eerste weg. Dus niets met rechts voorrang verlenen. Werkt perfect als je eenmaal weet hoe het werkt.

Liefs!