Zo ziek als een (zee)hond bestaat dus echt
Door: Lotte
01 Februari 2017 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Tijd vliegt voorbij. Vorige week zaten we om deze tijd in het vliegtuig. En nu tik ik met de laptop op schoot en uitzicht op de lichtjes van Waterfront een nieuw reisverslag.
Pascal en ik liggen samen in een twijfelaar. De vraag is dan ook wie als eerst onbedoeld het bed gaat verlaten. Ik vrees de auteur van dit verhaal. We zijn vanochtend per taxi van het ene hotel naar het andere hotel verkast met vier koffers en een koeltas. Super relaxte taxichaffeur en dat voor maar 4 euro. Dat is in Nederland het starttarief. Het gaat (nog steeds) goed met ons. Behalve dan dat de eerste mug voor twee keer zulke dikke voeten heeft gezorgd, wij stalpoten hebben van 10 kilometer door het centrum sjouwen en dat ze vandaag ijsklontjes aanboden toen ik aangaf dat mijn wijn te warm was. En dan hebben we het over een Tokara van 4.20 per glas. Een schande voor elke wijnliefhebber. Liever een warme Tokara dan een smeltend klontje in mijn glas. Over drank gesproken: Dirty Julia (wijn), bone crusher, white blonde, striped horse. De ene naam nog mooier dan de andere. Maar Pascal gaat hier een heel mooi blog over schrijven. Als de drank het toelaat natuurlijk.
Vandaag met dertig graden Kaapstad verder verkend. Green Market, Long street, Kloof street, Church Street en ga zo maar door en door. Het is een beetje ongrijpbare stad. Ruim opgezet, veel winkels met ontelbare snuisterijen, voetgangers die niet wachten op groen licht maar als mieren langs de rijdende auto's laveren. Zwervers, kunstenaars, zakenmensen, werklui in allerlei soorten uniforms. Twee, te dikke, rennende toeristen die achter een donkere jongen aangingen die zojuist of een tas of iets uit een winkel had gestolen. De tourist service guard had de nodige aansporing van gillende toeristen nodig om een halfslachtige sprint in te zetten. We hebben ze daarna ook niet meer gezien.
Leuke contacten met kunstenaars, eigenaars van winkels, verkopers en andere toeristen. Wildvreemde, maar contact maken is hier heel makkelijk. Toch worden we soms ook wat bozig aangekeken. Niet iedereen kan de toerist waarderen met de camera om de nek.
Eerst hadden we een appartemen in het financiele (Pascal denkt soms dat hij eigenlijk een Engelsman is, dus alle toetsenborden zijn Engels georienteerd en ik kan dus geen autocorrectie van woorden doen) district. Nu zitten we dichter bij de kust, op 20 minuutjes lopen van Waterfront (enorm groot winkelcentrum).
En dan komen we nu toe aan de titel.
Gisteren gingen we nader kennismaken met onze bruine vrienden: De Zeehond.
Er stond namelijk snorkelen met zeehonden op het programma. Een van de tips van Kaapstad Magazine. Niet wetende wat we konden verwachten, stonden we om 10.45 klaar voor onze ophaaldienst. We maakten kennis met Joshua. Een twintig jaar jonge surfdude die ook graag hiked, skateboard, duikt en nog vele andere, lichtelijk gevaarlijke wensen heeft in het leven. Zoals basejumpen in een Squirrel suit. Geboren in Johannesburg in een familie waar de drankfles van mond tot mond gaat. Gelukkig niet bij zijn ouders, maar die waren wel 15 en 16 toen ze hem kregen. Toen hij vijf was, is hij verhuisd naar Somerset West, een plaatsje in het Wijngebied. Een enorme kletskous. Kon ook perfect Zuid- Afrikaanse vogels imiteren. Gaf ons veel inside information over het leven in Kaapstad en omgeving. Het werd een onderhoudende autorit op iets te krappe voorstoelen. Ik heb de 1 van de versnellingspook nog in het been gedrukt staan.
Na een korte passtop in de duikerswinkel (wetsuits en schoenen) konden we door naar Hout Bay. Vanuit daar vertrok de boot richting zeehondenrots. Wij waren een beetje de pussy's van de dag, de rest van de groep ging namelijk heel stoer met gasflessen de diepte in. Na een uurtje wachten op de boot en een kwartier bezig zijn met het aantrekken van 2 wetsuits (een met lange mouwen en een met korte mouwen) en onze duikschoentjes konden we dan eindelijk vertrekken. De boottocht duurde ongeveer 10 minuten en bij het verlaten van de haven wachtten de eerste zeehonden al op ons. En tien minuten later waren er honderden bruine vrienden. Op de rotsen, in het water, in allerlei maten. Bij een eerdere boottocht die dag was er ook een medium walvis gespot! Heel bijzonder omdat het nu niet het seizoen van walwissen is.
Na het aantrekken van onze flippers, handschoenen en het spugen in de duikbril (essentieel tegen het beslaan van de bril) gingen we op de meest onelegante manier te water. Water dat ongeveer 8 graden celsius was. Vandaar ook de beschermende kleding. Binnen dertig seconden waren we omringd door zeehonden. Van nature enorm nieuwsgierige dieren die graag plagen en aan de bovenkant van je hoofd kleine bijtbewegingen maken om contact te zoeken. Ze scheerden rakelings langs je heen, sprongen boven het water uit en doken diep onder je door. Enorm indrukwekkend om ze in hun natuurlijke habitat mee te maken. Onder water waren enorme bossen bruin zeewier waar je met een boog omheen moest zwemmen, anders kon je wel eens verstrikt raken. Super ervaring die helaas na 10 minuten voor mij veranderde in een enorm kater toen ik zeeziek werd. U leest het goed, zeeziek in het water! Er was namelijk een enorme golfslag die mijn hersens volledig van slag bracht. Het ademen door een snorkel verhoogde het gevoel van welzijn ook niet echt. Na 40 minuten laveren tussen geluksgevoelens en het willen spugen door de snorkel heen langzaam teruggeflipperd richting boot. Alwaar ik vreselijk onelegant tien minuten lang op de bodem van de boot bij moest komen, ondertussen kijkend naar het vasteland. Want dat scheen te helpen. Eenmaal weer varend (en nadat ik me letterlijk uit het pak had gestroopt) werd ik weer een beetje mens. En zeker toen de gashendel even volledig open ging en we met minimaal 60 kilometer per uur over de golven heen scheerden. Beter dan welke achtbaan dan ook, aldus Pascal. Na nog een paar scherpe rondjes op volle snelheid kwamen we weer aan in het haventje.
Werkelijk waar een prachtige ervaring. Ook al was ik dus zo ziek als een hond.
Na een snelle douche in het hotel begon de maag zich ook weer te roeren. We hadden van Vif en Paulus de gouden tip gekregen om te gaan eten bij Chefs Warehouse. Een must als je in Kaapstad bent! Wat een eten! We kregen maar liefst 8 verschillende tapa's, prachtige wijnen, oesters en een dessert waarvan je hoopt dat er geen eind aan komt. Een ware smaaksensatie. Een van de betere restaurantervaringen tot nu toe. Het leuke was dat je aan lange houten tafels buiten zit en dus heel makkelijk contact kan maken met de buren. Dus we hadden zeer geanimeerde gesprekken met een Zuid-Afrikaanse, een Engelse en twee Duitsers. Topavond!
Mijn man is ondertussen al in dromenland aan het gesnurk te horen. Morgen een zeer intensief programma. We gaan namelijk een township in die eindigt met een bier en een braai (onze eerste!) Vooraf willen we nog even naar Waterfront. Twee totaal verschillende werelden. Ook dat is Zuid-Afrika.
Waarschijnlijk hoort u morgen of overmorgen weer van ons. Zaterdag stappen we op een binnenlandse vlucht naar Durban om vanuit daar onze eerste safari-ervaringen op te gaan doen.
Liefs!
-
02 Februari 2017 - 09:34
Tilly:
Amai wat een belevenissen weer. Geen enkele last meer van je zeeziekte gelukkig. Kijk vol verwachting naar het volgende reisverslag uit. Liefs van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley