500 kilometers of schoonheid

Met nog 34 % batterij ga ik de volgende schrijfuitdaging aan. Pascal moet het even rustig aan doen. Hij is net gebeten door een rode mier, jarig, bezweet van een uur durende bushwalk en onder invloed van een biertje. Dus de dierenblog komt eraan. Wellicht niet vandaag. Maar ooit. Op een dag.

Na een verblijf van drie heerlijke nachten werd het dan toch tijd om weer verder te trekken. Met pijn in het hart. Dit was namelijk een van de pareltjes van onze reis. Vanuit Bushwillow richting Sterksspruit. Een behoorlijke trip van dik 500 kilometer om Swaziland heen. Naast dat de wegen daar niet zo goed zijn, hadden we niet zoveel zin om voor een visum in de rij te gaan staan. En het was maar de vraag hoe traditioneel de stammen daar nog waren. We hebben ooit een aflevering gezien over de koppensnellers. Gemaakt door Tom Waas en een echte aanrader. Hij ging ook op bezoek bij een traditionele stam. Althans dat dacht hij. Na het ondergaan van allerlei rituelen en het boven water krijgen van de koppensnellertraditie begon hij toch wat onraad te ruiken. De stam had namelijk mobiele telefoons verstopt in hun traditionele dierenvellen. En om de hoek stonden hutjes ingericht met allerlei moderne technologie, zoals een tv en zonnepanelen op het dak. Als er weer een busje met toeristen aankwam, belden ze elkaar en kwamen de dierenhuiden uit de kledingkast. Dat soort verkleedpartijen wilden we voorkomen :-)
We reden dwars door Zululand heen richting de provincie Mpumalanga. Het eindpunt van deze reis. Prachtige reis in natuuropzicht. Bergen, uitgestrekte landbouwgebieden en bosrijk gebied. Als we in de hele rit 150 auto’s hebben gezien, is het veel. Kleine dorpjes die nog niet bezocht worden door toeristen. Natuurlijk hebben we ook Amsterdam even aangedaan als rasechte Rotterdammers. En ook hier blijft in vergelijking de havenstad fier overeind staan. Tot onze vreugde had Amsterdam geen eigen plaatsnaambordje. In Piet Retief onze boodschappen gedaan bij de plaatselijke supermarkt. Geen enkele blanke te bekennen en Engels is daar absoluut geen voertaal. Een totaal andere gewaarwording. Geen glimlach ontmoet daar. Hier en daar stonden bordjes met de waarschuwing om vooral niet te stoppen. Dan zit je toch met een ander gevoel achter het stuur. Het laatste stuk was enorm veel bosbouw. Althans er stonden bomen, maar ook enorm veel platgebrande plekken waar ooit bomen hadden gestaan. Enorm veel kapactiviteiten waar het hart pijn van doet. Her en daar wel wat nieuwe boompjes geplant (die gelukkig dankzij het klimaat enorm snel groeien), maar het blijft moeilijk om te zien dat de een na de andere truck volgeladen met ontvelde bomen richting fabriek rijdt.
Na een zeer lange reis kwamen we dan eindelijk aan bij ons verblijf. LoerieRoep. Mooie aangelegde tuin en prachtige vergezichten. Toch voelde het niet goed daar. De Zuid-Afrikaanse dame ontving ons vriendelijk, maar het onderbuikgevoel gaf toch een aantal waarschuwingen af. Ze noemde haar werknemers Zwarten en had een grote hond om zichzelf tegen de Zwarten te beschermen. Daarnaast had ze een erg dwingend karakter. En lag er in de tuin een heuveltje met een boompje erop. We verdenken haar ervan dat ze haar man vermoord en in de tuin begraven heeft. Avonds probeerde Pascal de braai te organiseren. Maar na diverse pogingen die ruim een uur duurde, toch maar knoflookbrood gegeten. De braai braaide niet.
De volgende ochtend nog vroeger dan normaal uit de veren (het gevoel dat we hier weg moesten, werd steeds groter), koffers ingepakt en glimlachend afscheid genomen van de gastvrouw. Voor je het weet lig je ook in de tuin met een boompje ernaast!