Back to the nature

Lieve lezers,


We zitten nu op de veranda van onze lodge in Kuleni game reserve. Het is pikkedonker, alleen de iPad geeft wat licht. Ergens hier sluipt een luipaard rond en eet een giraf van 2 jaar oud de bomen kaal. Een bijzondere setting om een nieuw reisverslag te tikken. We zijn volledig back to nature, maar het reisverslag is dik 1.500 kilometer verder geeindigd. Laten we dus nog even terug gaan in de tijd.

Kaapstad
Kaapstad is citylife. Indrukwekkend doch vermoeiend. Veel indrukken, zeker na ons bezoek aan Langa. De laatste dag in Cape Town wilden we dan ook rustig afsluiten. Met een uber naar Kirstenbosch, botanical garden gereden. Voor de nodige rust. Helaas stond er weinig in bloei, maar de natuur was er niet minder om. De Engelse bejaarden (en dat terwijl ik dit tik, landt een Bushbaby hardhandig om ons dak, zijn staart hangt op onze patio. Echt bizar dit. Pascal zendt jullie de foto toe) inclusief met witte benen en hoedjes waren dan ook ruimschoots vertegenwoordigd. Prachtige omgeving (en Pascal geeft de Bushbaby nu wat stukjes fruit, volgens de Ranger vinden ze dat heerlijk) en heerlijk om even bij te komen. Prachtige houten loopbrug door het gebied heen met uitzicht (en ik gil de buurt even bij elkaar omdat er een enorme vliegende tor op mijn voetend landt, nature love. Ik hou er niet altijd van) op de oostelijke kant van Table Mountain, Castle Rock and Devils Peak.
Na drie uur lang bloemetjes, bijtjes en bomen te hebben bekeken, vonden we het weer tijd om terug te gaan naar City life. We namen een taxi naar Charly’s bakery. De bekendste bakkerij van de stad. Met taarten waarbij je kwijlend voor de vitrine stond. Na twee dikke stukken taart de reis hervat het centrum in voor de laatste sightseeing. Om 18.00 uur moesten we namelijk weer acte de presence geven voor de sunset-tour op de Tafelberg. Nadat de bus ons keurig netjes had afgeleverd bij Upper Table Mountain, gingen we met de kabelbaan naar boven. Tien minuten met 65 mensen in een kabelbaanbakkie, dat is dus niet goed voor het gemoed. Althans mijn gemoed. Ik heb Pascal bont en blauw geknepen, terwijl hij alleen maar riep:” Vergeet je geen foto’s te maken.” Het angstzweet liep via de bilnaad naar beneden. Ik haat dit soort avonturen en hoogtes. Maar goed, eenmaal aangekomen en een plekje gevonden midden op de Tafelberg zonder uitzicht naar beneden, op 1089m hoogte ( Pascal nam de fotografie aan de randjes voor zijn rekening) kon ik een soort van ontspannen.
Het uiteindelijke doel was de sunset, we hadden niets voor niets de Sunset-tour geboekt. De Tafelberg lijkt door zijn plateau op een tafel, en de wolken vormen vaak het tafelkleed. Prachtig gezicht. Voorbijglijdende wolken die je af en toe in de nevel laten verdwijnen. Prachtig, prachtig, prachtig. Een totaal andere wereld boven op de berg. Wel een beetje frisjes aangezien wij nog in onze 29 graden celsius outfit aan het ronddartelen waren. Met een glaasje wijn en camera in de hand zagen wij dan eindelijk de zon in de zee zakken. Of eigenlijk achter/onder de wolken verdwijnen. Een van de hoogtepunten van onze reis! Je voelt je een beetje een Leonardo di Caprio op het voorplecht van de Titanic, de nog niet gezonken variant. Zielsgelukkig. En de foto’s spreken voor zich.

De day after waren we weer een beetje ontdooit en klaar voor onze vliegreis vanuit Kaapstad naar Durban. Anderhalf uur verder landden we in een ander Zuid-Afrika. Durban is niet te vergelijken met Kaapstad. Na een zeer vriendelijke ontvangst bij Bidvest Car Rental zijn we nu de trotse eigenaars van een gouden/ beige Toyata Avanza 1.5. En up we go to HluHluwe. Een rit van ongeveer 3 uur. En warm dat het was. De lucht is hier veel vochtiger, temperaturen hoger in vergelijking tot Kaapstad.
Eenmaal aangekomen bij Kuleni Game Reserve opende een aardige ranger de poort voor ons. En het was een gateway to heaven! Kom je ooit in Zuid-Afrika, dan moet je hier heen. Dwingend advies. We hebben de Yellowwood lodge, alles is dus in het geel.. Midden in de bush, met allerlei beesten (lees giraf, impala, apen, Guinea Fowl, Warthog et cetera) scharrelend om de lodge. Super de luxe, met een eigen zwembad, volledig glazen deuren die open kunnen, waanzinnig eten en super lieve mensen die je met alles ter wille zijn! We voelen ons als een god in Zuid-Afrika. En willen niet meer naar huis toe.
Dezelfde avond, na een heerlijk drie gangen diner, mochten we op stap voor een night bush walk. De auteur was licht huiverig, omdat het onder andere het domein is van schorpioenen en slangen. En als ik ergens bang voor ben…
Nathan de Ranger stelde ons direct op het gemak, hij had tegengif bij zich voor het geval dat. Een hele geruststelling. Laten we het kort en krachtig houden. It was amazing!
Een korte samenvatting: sterren, dierlijke geuren, allerlei dieren (waaronder een giraf in het pikkedonker), het geluid van krekels, oplichtende spinnenogen bij het licht van de mijnwerkerslamp. Teveel om op te noemen, vandaar dat er een aparte blog over komt, geschreven door Pascal. Wederom zielsgelukkig kropen we ons mandje in. Wat een leven ,wat een reis, wat een ervaringen!




De volgende ochtend was het tijd voor nijlpaarden. Na een reis van ongeveer 1.5 uur (met enorm veel overstekende mensen op een vierbaansweg waar je 120 km/per uur mag) arriveerden we in St. Lucia. Vanaf daar vertrok de fluisterboot op benzine. Elektrisch vervoer kennen ze nog niet in ZA. Misschien moeten we ons gemeentelijk Duurzaamheids-kantoor een paar 1.000 km verplaatsen. Dennis, a lookalike van Dennis the Menace, is een varende ranger. Hij is dagelijks 4 a 6 keer met zijn boot op de rivier. Hij kent alle gebruiken van de nijlpaarden, geeft ze namen en vertelt gepassioneerd over deze gevaarlijke dieren die er toch heel schattig uitzien! Een ware sensatie. Nijlpaarden zijn bijzonder. Ze lopen met ongeveer 25 km/u over de bodem van de rivier. Concurreren elkaar soms tot de dood er op volgt (hier meer over in wildlife blog van Pascal), hebben een ingenieus communicatie-systeem en bijten in de avond mensen dood in St. Lucia. Onze dag kon niet meer stuk…
In totaal een stuk of 50 zwemmende levensgevaarlijke paarden gezien. Prachtige foto’s gemaakt en weer een life changing story in de rugzak.

Och, we hebben jullie nog zoveel te vertellen. Maar morgenochtend gaat om 06.00 uur de wekker weer en zitten we om 07.00 uur aan een English breakfast.
Een uur later kruipen we weer voor een zes uur durende rit naar Sterkspruit. En de wijn is bijna op, dus we moeten er een eind aan breien. Morgen in Loerie Roep tikken we het vervolg van onze reis in de omgeving van Hluhluwe (spreek je uit als Sloesloe-ie). Dat beloven we plechtig!

Dikke kus voor de lezer en we vinden een reactie altijd plezant om te lezen.

Liefs Pascal en Lotte