How are you?

Het leven hier kent een compleet andere dimensie. Hier wat opvallendheden gezien vanuit het perspectief van een Dutchie:

De Zuid-Afrikaanse wegen:
Zijn over het algemeen goed te noemen. Af een toe wat potholes, maar met wat stuurmanskunsten heb je hier geen last van. Waar in Nederland de wegen bedoeld zijn voor auto’s die gestaag of soms filerijdend van A naar B rijden, is het hier net even iets anders.
Hier heeft het asfalt meerdere functies. Je kan rijden, maar ook fietsen op de weg. Waar auto’s dan met 120 km per uur langs scheuren. De weg is ingedeeld in een rijbaan en een alternatieve rijbaan aan de linkerkant, gemarkeerd met een gele lijn. Deze ‘rijbaan’ kent verschillende doeleinden. Als iemand je inhaalt, schuif je een stukje naar links op. Na het inhalen word je dan bedankt met een alarmlichtje. Maar deze strook kan je ook heel goed gebruiken om even stil te staan. Of je vinger op te steken voor een lift. Waar in Nederland veel mensen een of meerdere auto’s voor de deur hebben staan, is dat voor veel Afrikaanse mensen iets waar ze alleen maar van kunnen dromen. Verplaatsen gebeurt hier dus nog vaak met de goedwillendheid van anderen. Vrouwen, kinderen, mannen, jong tot oud staan langs de kant van de weg. Soms alleen met een sporttasje, maar ook met complete balen met voedingsmiddelen. De loopafstanden zijn enorm. Wij hebben een oudere vrouw vanuit Hluwhluwe meegenomen en ruim 12 km! verder afgezet bij een dorpje. En dat terwijl ik in Nederland de auto pak om 3 km verderop bij AH mijn inkopen te gaan doen. Hier sjokt en slentert een groot deel van de mensen langs de weg van A naar B.


De taxibusjes:
Volgens een van onze taxichauffeurs krijgen deze bestuurders hun rijbewijs bij een pakje boter. Hun rijvaardigheid is inderdaad niet om over naar huis te schrijven (wat ik nu wel doe, maar dat terzijde). De busjes zijn afgeladen vol, stoppen waar ze willen stoppen en zijn enorm opdringerig als ze willen inhalen. En dat willen ze altijd. Wij zijn er nog niet achter of dit is omdat ze volgens een soort geheim rooster rijden in dit alternatieve busnetwerk (met enorme minibusstations in de grotere dorpen/steden), of dat haastige spoed gewoon goed is.

Hi guys, how are you:
De standaardbegroeting. In het begin gaven we keurig antwoord: ‘Very good. How are you?‘. Maar soms kregen we al antwoord op die vraag zonder dat we hem gesteld hadden. Het is een soort begroetingsritueel. Ik hou er wel van. Een mooi begin om een gesprekje aan te knopen. En een soort investering in je medemens.

Werkverschaffing:
Werk, en dus inkomsten genereren, is soms een schaars goed hier. Het is verbazingwekkend om te zien hoe hier een soort ‘schaduwwerk’ ontstaat. Bij de supermarkt rekent een persoon met je af, terwijl iemand anders je boodschappen inpakt. Ga je tanken, dan rennen er twee mensen naar je voorruit om die schoon te maken. Een baan wordt regelmatig verdeeld over twee a drie mensen. Iedereen krijgt een paar kruimeltjes werk en dus wat inkomsten.

Het sloftempo:
Het is warm hier. Zeer warm. Dat zie je terug in het tempo. Alles gaat hier op het gemakkie. Dat zorgde soms voor een wat onrustig gevoel bij die Dutchies die een iets ander tempo gewend zijn. Waar wij regelmatig met ferme pas door het leven heen stappen, sloft de mens hier. Rustig aan, alles sal reg kom. Na ruim twee weken Zuid-Afrika is het enige moment waar we nog snel reageren als er een foto genomen moet worden van een zebra die net de bosjes in wil duiken.

Say cheese:
Vooral de kinderen zijn dol op onze Fuji XT10. Gevraagd en ongevraagd gaan ze graag op de foto. Soms proberen ze er nog een paar rand uit te slaan voor snoepies. Ook de wegwerkers die we eergisteren tegenkwamen, kwamen aangerend toen we een stopbord van de wegwerkzaamheden aan het fotograferen waren. Gehuld in een grote roze hoed, hopelijk geleend van zijn vrouw, nam een van hen allerlei bevallige poses aan. Een een lol dat ze hadden. Na de fotoshoot checkten ze wel even of we cold drinks in de auto hadden liggen, vroegen daar om en huppelden vervolgens weg met een fles water van ons. Het hele tafereel leverde een rappe doorgang op.

Andere gezichten:
We hebben nu ruim 2.000 kilometer door Zuid-Afrika gereden. Het is een land met veel gezichten. Waar in Nederland Groningen een soort van vergelijkbaar is met Tilburg (op het dialect en wellicht wat karaktereigenschappen na) verandert het landschap hier continu. Na wijnvelden, citylife in Kaapstad, bergen, oneindige landbouwgebieden, bossen zitten we nu middenin een wildpark. Waar je ook heen kijkt, zie je uitgestrekte vlaktes, bossen, struiken en dieren. Het rode zand contrastreert met de honderden verschillende kleuren groen. Nergens horizonvervuiling. Tenzij je een giraf als zodanig beschouwt. Hier en daar een dorpje of een lodge. Het is een verademing voor het oog (en de neus). Het land verrast ons, betovert en geeft een compleet back-to-nature-gevoel. Zittend op onze veranda, met op 3 meter afstand het hek waarachter de big 5 en allerlei andere bijzondere beesten zich schuil houden, kijk ik uit over ruim 8.000 hectare groen, bos en zandpaden. De Drakensbergen en prachtige wolkenpartijen omlijsten het plaatje. Je kan niet anders dan stil zitten, af en toe een reisverslag maken. En vooral de hele dag genieten van de natuur en dieren te spotten. Het is waanzinnig. En zo ver af van waar we vandaag komen.
Naast dat het land qua natuurschoon vele gezichten kent, hebben we ook veel verschil gezien in benadering door de bewoners. Kaapstad is zeer toegankelijk. Mensen leven hun leven daar en jij loopt daar toevallig rond. Geen unicum, want toeristen horen er bij. In de wijngebieden is het niet veel anders. Wel veel blanke Afrikaanse boeren die hun eigen leefgemeenschap hebben, maar er is bijna altijd een glimlach en een How are you-begroeting.
Ook in St Lucia en Hluhluwe breekt de glimlach met grote regelmaat door. Rijdend vanuit Hluwhluwe richting Panoramaroute is de benadering anders. Het is stugger, niet gericht op toerisme en de prachtige Afrikaanse glimlach. We voelen ons veilig, maar ervaren geen warm welkom. En dit is natuurlijk compleet generaliserend, want hoeveel mensen in dit uitgestrekte gebied hebben we gezien?! Maar het is een andere wereld. In de supermarkt in Piet Retief zijn wij de enige blanken op de parkeerplaats bij de shopping mall. We zijn er, maar voelen ons geen onderdeel van het leven daar. Staan veel en veel meer langs de zijlijn. Onderweg staan er op diverse plaatsen bordjes met de waarschuwing om vooral niet te stoppen onderweg. In de omgeving van Nelspruit en richting Kruger bevinden we ons weer in het warme bad. Natuurlijk zijn we toeristen en zijn we soms lopende spaarvarkens bij een souvenirkraampje. Maar overall zijn mensen oprecht geinteresseerd. En is de glimlach, bij de meeste mensen, geen laagje vernis die iets anders verhuld.
Een mooi verbeeld hiervan is Kameroense Ibrahim Mbohou. Hij verkoopt maskers in de Pan African Market op Longstreet (Kaapstad). We moesten en zouden een bezoekje brengen aan zijn uitstalling van koopwaar. Alhans dat was zijn mening. Pascal was zeer lichtelijk geinteresseerd in de afkomst van een houten beeldje met allerlei spijkers. En als ze maar de geur van interesse ruiken, wordt alles uit de kast getrokken. Het beeldje werd dus van de bovenste plank gehaald. Helaas donderde de rest van de koopwaar ook van de plank af. Pascal kon nog net Ibrahim redde van een houten beeld met een enorme ijzeren zeis die als eindpunt het hoofd van Ibrahim had. Een mooi beginpunt van een goed gesprek over voetbal. African cup en de finale. Want daar gaat het per slot van rekening om. Kameroen stond namelijk in de finale. Het hoogtepunt van het jaar voor hem. Na het uitwisselen van allerlei voetbalkennis en een mailadres (want je kan ook heel makkelijk allerlei souvenirs naar Nederland laten verschepen) sloten we het gesprek af met een handdruk. Prompt viel een paar dagen later in de mailtje in de mailbox van Pascal. Ibramhim. Hij wilde weten hoe het met ons ging en vooral even melden dat Kameroen de finale had gewonnen. En natuurlijk even wat foto's van diverse beelden. Over de prijs kon, natuurlijk, onderhandeld worden. Zo gaat brood op de plank en oprechte interesse hand in hand. Om maar even in voetbaltermen te blijven.
Vooral hier in het noorden voel ik me thuis. Het maakt je nederig. De natuur, het wildlife en de grote, zeer grote uitgestrekte vlaktes en bosgebieden. Mensen drukken een stempel in ecologisch oogpunt. Maar als je hier twee weken je kont keert, komt de natuur al sluipend weer terug.
Je verwondert je hier elke dag. Terwijl verwondering in Nederland vaak ver te zoeken is.
Ook Pascal geniet van al het natuurschoon. De verrekijker en the pocket Photoguide tot Mammals of Southern Africa liggen altijd binnen handbereik. Ik noem hem Ranger P. Alle informatie over dieren, sterren en ander natuurschoon wordt direct geabsorbeerd en in de praktijk gebracht. Ik ga meer voor de grote lijnen (Big 5, hert, bok, klein wild) en het gevoel van deel uit te maken van een grote geheel.

De buik van Afrika:
Het eten hier is heerlijk. De kilo’s vliegen eraan en vooral Pascal geniet van het game meat. Zonsondergang met een flesje wijn of Zuid-Afrikaans biertje. We genieten met volle teugen. Bobotie, fruitsalade, boerewors, braai. Ook op culinair gebied hebben we het goed.

Kortom, het is een wonderlijke wereld waar we goed aarden. En niet het verlangen naar huis en familie, maar het verlangen naar Nederland is ver weg.

Liefs!