Verhalen uit den Vreemde

We zitten – as we write - in het vliegtuig van Cape Town naar Durban. De eerste helft van de vakantie zit er op en we gaan dadelijk (wederom) een totaal andere wereld ontdekken. De Mother City en haar omgeving waar we de afgelopen anderhalve week hebben doorgebracht, bleek vol te zitten met de meest bijzondere verhalen. Een kleine greep, namelijk die van taxichauffeurs. In een volgend deel ga ik in op guides en instructors (daar volgen er nu nog wat van).

Taxi drivers
Eerst wil ik even kwijt dat wij waarschijnlijk minder taxichauffeurs hebben versleten dan de gemiddelde Europeaan die op vakantie is in de omgeving Kaapstad. Wij hebben nogal wat gelopen en een aantal keer de MyCiti bus gepakt. Dan maak je wat meer mee dan wanneer je verplaatsingen per taxi plaatsvinden. Maar, de verhalen vanuit de taxi zijn dan weer een stuk beter.
Overigens hebben we ons de eerste keer met een gewone taxi laten rijden, de keren daarna maakten we gebruik van Uber. En wat is dat een verademing! Altijd goed verzorgd en het scheelt ongeveer de helft in kosten. Anyway, de chauffeurs:

Godwin – of we het beste advies van deze taxichauffeur van Unicab hebben gekregen, dat weten we nog niet. Maar dat hij verstand heeft van het afschudden van achtervolgers, dat was duidelijk. Godwin bracht ons van het ene hotel naar het andere, komt uit Joburg en wist met zijn fantastische donkere stem minibus chauffeurs aan de kant te blaffen en kon ons direct daarna weer zeer hartelijk vermaken met zijn ideeen over hoe achtervolgers af te schudden. Wie weet komt het nog eens van pas…

Maxwell – deze zeer viendelijke man uit Zimbabwe werkt vaak samen met Thami, onze township gids. Met de heerlijke en vrolijke deuntjes uit ‘Zim’ op de achtergrond praatte ik met Maxwell over iets minder vrolijke zaken. Het was duidelijk hoe hij – terecht – denkt over Robert Mugabe en zijn familie. Machteloos, vol ongeloof en met een diepgewortelde haat die slechts lichtjes door zijn verhaal scheen. Wat hij zou doen als hij een geweer en de mogelijkheid had, dat laat zich raden. We hebben met Maxwell twee ritjes gehad, waarvan één door de spits en dus met meer tijd. Maxwell vroeg zich af wat voor wildlife wij in Nederland hebben. Hadden we olifanten? Uhmmm, nee, die hebben we niet. Leeuwen dan? Uhmmm, nee, ook niet. Tenminste, niet in het wild. Maar wat voor dieren dan? Nou… konijnen, vossen… dat soort klein grut. Dat was toch wel heel apart en totaal nieuw voor Maxwell.

Nilton – ‘I’d have called you my uncle!’, maar we bleken toch niet uit België te komen. Nilton kwam, je raadt het al, uit Belgisch Congo. Jaren geleden vertrokken naar Zuid-Afrika om werk te vinden met een diploma in Electrical Engineering op zak. Waarom rijd je dan in een Uber? That was by mistake! Nilton heeft een klein aannemersbedrijfje en kocht een auto om iets extra’s te verdienen. Die liet hij door iemand anders rijden, maar dat bleek geen succes. En dus zei zijn vrouw dat hij dan maar moest gaan chauffeuren. Dan zit er niet veel anders op dan te gehoorzamen. Nilton was zeer goedlachs en terwijl hij ons naar Charly’s Bakery bracht, wist hij mijn vrouw te vertellen dat ze vast blij was met mij thuis. Dan zal je wel veel lachen! Ik antwoordde daarop dat ze er vooral erg moe van werd. Ohhh, anders kan je hem op TV laten komen, zo grappig is hij. Dat kon Lotte natuurlijk alleen maar beamen.

Malusi – How are you?! Cold, Malusi, cold! We kwamen net van de Tafelberg af en Malusi pikte ons op om richting het guesthouse te gaan. Na de vraag of we linksom of rechtsom Lion’s Head wilden gaan kwam het gesprek al snel op waar hij vandaan kwam en waar wij naar toe gingen. Het antwoord op beide vragen was Durban. Dat kwam mooi uit, want Malusi wist een ding heel erg goed; dat hij van ‘game meat’ houdt. En in KwaZulu Natal hebben ze absoluut het beste game meat van Afrika. En wat dan het beste stukje wildlife is? Koedoe, zonder twijfel. Ik twijfel er niet aan dat dat stuk ook door mij wordt geproefd!

Pierre – Met vier koffers, rugzak, cameratas, Lotte, en mijzelf in de Nissan geladen was Pierre toch echt van plan om vooruit de heuvel op te rijden. De Nissan dacht daar iets anders over, en dus waren de eerste meters met deze voorzichtige chauffeur achteruit de heuvel af. Het was vrij vroeg, dus werd er niet zoveel gekletst, tot de onvermijdelijke vraag werd gesteld. Het antwoord was Rwanda. Maar Pierre wist echt bijzonder smakelijk te vertellen dat het belachelijk was dat het een land was. We hebben geen olie, geen goud, niks. We zijn kleiner dan de West Kaap. Onze president praat met presidenten van grote landen, maar wat gaat hij zeggen? Niets. En wat doen we? We gaan proberen een deel van Congo te claimen. We zouden een provincie, of eigenlijk nog niet eens, van Congo of Tanzania moeten zijn. Het enige waar wij bekend om staan, is genocide. Daar kent iedereen Rwanda van. Pierre kon er nog steeds niet bij dat de regering in die tijd wapens heeft gegeven aan de minderheid (slechts 10% van de bevolking) om de overgrote meerderheid te onderdrukken en uit te moorden. Daar kan ik ook niet bij Pierre...

En zo zijn er vele, vele, vele verhalen. Allemaal bijzonder, allemaal eerlijk en hartelijk. En dan zijn de verhalen van Thami, Joshua, JK, Skipper Dennis, Ranger Nathan en anderen nog niet eens aan bod gekomen.

Tot de volgende!